Innrás múslima á vestræn gildi

Lög múslima eiga ekki heima innan hins vestræna menningarheims. Það er ástæða fyrir því að þessir tveir menningarheimar skuli oftar en ekki lenda í útistöðum við hvorn annan, gildin eru ólík og óraunhæft er að samræma þau. Við sem búum í hinum vestræna heimi erum vön okkar eigin gildum, svo vön að við komum oft ekki auga á þau fyrr en brotið er gegn þeim gildum. Við lítum á okkur sem hugsandi, frjálsar og jafnréttháar manneskjur, þar sem hvert brot gegn þessum gildum er litið alvarlegum augum. Heimur múslima er öðruvísi en okkar heimur að svo mörgu leiti að ólíklegt er að hann geti samræmst okkar menningarheimi. Þó svo að margir fjölmargir múslimar búi í hinum vestræna heimi án nokkurra vandamála þá lifa þeir oftar en ekki einangruðu lífi og reyna ekki að samræmast þeim menningarheimi og þeim gildum sem eru ríkjandi í viðkomandi samfélagi. Ef þeir geta og vilja ekki aðlagast okkar vestrænu gildum og menningu afhverju eigum við, Vesturlandabúar, að innlima þeirra lög og gildi í okkar samfélag? Hvort sem okkur líkar betur eða verr og hvort sem við erum fordómafull eða ekki þá er staðreyndin sú að þetta eru tveir ólíkir menningarheimar með ólík gildi og lög. Við, vestrænar konur þurfum að bera blæjur og hylja líkama okkar í arabalöndum hví ættu þá múslimskar konur ekki að taka niður sínar blæjur í okkar löndum? Kannski er ég fordómafull en ég vil ekki sjá ólíka menningarheima traðka á mínum gildum né vil ég traðka á gildum þeirra í þeirra eigin löndum. Við eigum ekki að láta múslima traðka á okkur og okkar frelsi. Við eigum bara að segja nei og standa fast á okkar gildum og ekki láta þrönga upp á okkur lögum, reglum, siðum eða menningu annarra samfélagsgerða.

Hugmyndir sharia laga í breska dómskerfið?

Ágætis grein hér um Ólaf Elíasson, hvernig væri að kíkja inn á bloggið mitt!!!

Hafði fyrir því að skella saman í smá pistil um kappann og enginn nennir að lesa þetta hverslags menningarleysi er þetta af hálfu bloggheima? Endilega komið með athugasemdir ofl. um þetta mál og pistilinn...

Ímynd einfaldleikans!!!

Fossarnir fjórir í New York marka tímamót í list Ólafs Elíassonar því þetta er umfangmesta verk hans til þessa. Hann hefur áður unnið með þetta konsept en af allt annarri stærðargráðu því eru það gleðitíðindi hversu vel hefur verið tekið í þessa ,,lifandi" skúlptúra hans.  

Ólafur Elíasson er einn af þeim íslensku listamönnum sem hvað mest hefur verið í sviðljósinu undanfarin ár bæði hér heima og ekki síður erlendis. Þó svo að hann sé uppalinn í Danmörku þá höfum við Íslendingar tileinkað okkur nafn og verk þessa geðþekka manns. Ólafur hefur aðallega fengist við innsetningar inn í ýmiskonar rými og uppsetningar á ,,lifandi" skúlptúrum utandyra.

Segja má að hann hafi orðið heimsfrægur á einni nóttu er ,,Sólin" eða "The weather project" eins og verk hans hét í raun, hans var afhjúpuð í túrbínusal Tate Modern í október 2003. Þar mátti líta stærðarinnar sól sem var afskaplega einföld hugmyndafræðilega séð en eilítið flóknari í uppsetningu. 

Verk Ólafs eru flest ef fljótt er á litið afskaplega einföld í hugsun en framkvæmdin mun flóknari. Hugmyndafræðin á bak við verkin virðist einnig vera einföld en oftar en ekki er mun meira á bak við hvert verk. Þau fjalla ekki einungis um náttúruna heldur tímann og rúmið. Oftar en ekki fá verk hans fólk til að skynja fallvaltleika lífins og að ekkert varir að eilífu. Náttúran er breytingum háð og verk hans sýna vel hversu mikið hönd mannsins spilar inn í umbreytingar náttúrunnar. Einnig snerta verk hans á samfélagslegum þáttum, þau hafa ákveðinn sameiningarkraft á sama tíma og þau eru ákaflega pólitísk.

Verk hans líkt ,,Sólin" þjónaði hagsmunum almennings þar sem fólk kom saman og sat undir sólinni líkt um hina raunverulegu sól væri að ræða og skeggræddi málefni líðandi stundar og snæddi hádegisverð. Á sama tíma sköpuðust umræður um umhverfismál og virtist hugmyndin um gervisól stuðla að aukinni vitundarvakningu almennings um náttúruna og óvaranleika hennar.

Ekkert varir að eilífu og tíminn sér til þess. Með því að láta verk sín vera háð tíma og rúmi er Ólafur einmitt að fjalla um endaleikann en á pólitískan hátt með því að sýna allan þann búnað sem þarf til uppsetningar verka hans. Það sést að mannshöndin hefur komið að verkinu líkt um virkjun fossa væri að ræða eða aðra staði þar sem maðurinn hefur haft afskipti og inngrip í náttúrna. Engu er leynt og því ættu verk hans að vera svipt allri töfrahulu en það er eitthvað heillandi við að sjá manngerða sól eða foss þrátt fyrir allar þær áleitu hugsanir um umhverfismál leiti á mann.

Það eru kannski einmitt hugsanir um tímann og eilífðina sem halda manni hugföngnum yfir ekki flóknari verkum en oft er einfaldleikinn einmitt stórbrotnastur því ekkert er eins einfalt og það sýnist.

Fossar falla í Austurá